پای بوسی پاپ درست بود یا نادرست؟
در متون دینی اسلام هم داریم که در قرآن به پیامبر امر می شود که به بالهایش را مومنان بگستراند(رک: الحجر،88 و الشعراء، 215) یادداشت زیر از جناب استاد مسعود رضوی فقیه روشنگر جوانب این اقدام پاپ است؛ کاری که از منش و خوی عارفانه برخی از گرایشهای مسیحی دور نیست.
پاپ فرانسیس احیاگر سنتهای فرانسیسکنی است. نوعی درویشی و خاکساری و دیگرپذیری در این سنت وجود دارد. اما گذشته از این مبانی، که با جلال و اشرافیت واتیکان و دستگاه پاپی مغایرت دارد، این عملِ پاپ سیمبولیک است.
بنابر این باید بر جنبه سیمبولیک این پدیده و نمایش تأکید کرد و به همین علت وجود خبرنگاران ضروری و مهم بود تا بتواند انگیزش ایجاد کند و هر چه بیشتر افکار عمومی و عواطف مسیحیان را پوشش دهد.
وقتی تحلیلی از یک پدیده یا رخداد عرضه می شود باید جوانب و جنبه های متوازن و هم سنخ را مطرح کرد. وگرنه بحث تاریخی و جامعه شناسی وجهی پیدا نمی کند. در اینجا مسئلهء مرکزی ربطی به اخلاق فردی و روابط ومناسبات اجتماعی ندارد و شأن آدمی افزایش یا کاهش نیافته است. بلکه یک مشکل فوری فوتی با تبعات دراز مدت پیش آمده که زندگی مسیحیان اروپای غربی را ملتهب میکند. پاپ در قلب جامعه ای که زعامتِ دینی اکثریت مردمانش با اوست معضل مهمی دارد و نمی تواند پاسخ و واکنشی نداشته باشد. او برمبنای ذهنیات و سنت های آشنای دینی یک پیام را در قالب نمایش شستشو و بوسیدن پای مهاجران مسلمان و غیراروپایی ارائه کرده تا از واکنش کین توزانه و تسلسل خشونت بکاهد. او در سفر مکزیک و امریکا هم در مرز ایستاد و مهاجران را ستود و بر درک رنج و بی پناهی مهاجران امریکای لاتین تأکید کرد.
به نظرم اگر قابل تحسین نباشد حداقل قابل تأمل است.
پروفسور رینهولد برنهارت در ادامه افزود: بر اساس این سنت قدیمی، امروزه نیز پاپ و کشیش ها در پنجشنبه مقدس، پای ۱۲ نفر انسان معمولی را شستشو می دهند که در گذشته فقط پای مردان را شستشو می دادند، اما این قانون را از سال ۲۰۰۳ تغییر داده اند و در حال حاضر پای زنان را نیز شستشو می دهند