استاد عبدالحسین حائری: نقش موسیقی در عرفان و زندگی
هفته قبل قرار بود هنرمند توانا شهرام ناظری در هفته فرهنگی نیشابور به این شهر بیایند تا آرام جان خراسانیان و دیگران باشند، مسئولانی چند بی پاسخ و بی گفتگو با این خواست مردمی به توجیهی ناگیرا این را مجاز و ممکن ندانستند. حال آنکه در دنیای امروز این هنر است که مرهم جانهای خسته است و این هنر است که رَحِمِ زاینده ی فرهنگ است. از سوی دیگر چند پُستی که دوستان در اینجا داشتند گفتگویی فرخنده را در نظرها پدید آورد. چون مسئله را تخصصی دیدم و می دانم که مختلفان هر یک بر ساز خود خواهند زد نخواستم که وارد شوم چرا که این بحث تازه نیست و بارها به خصوص در ایران در آن باره سخن گفته شده و البته برخی اندک از تصمیم گیران ندیده اند و نشنوده اند! صمٌ بکم حقوق مردم را نادیده گرفته اند!
یادم آمد حدود 20 سال پیش مقاله ای خواندم از استاد (آیت الله) حسین موسوی تبریزی که جمله احادیث فقه شیعه را که در باب غنا می شناخت گرد آورده و به بررسی آنها پرداخته و بسیاری از آنها را مخدوش و ضعیف و محل تأمل دانسته بود. چون آن را در دست نداشتم بهتر از آن را تقدیم می کنم که گفتگویی است شیرین و استوار از استاد برجسته ایران و اسلام، عبدالحسین خان حائری یزدی که تنش آرام جان اهل دانش است و نگاهش امید و شادی مردم شکوفایی و بالندگی!
استاد عبدالحسین حائری -زاده به سال 1306- فرزند عبدالکریم حائری یزدی بنیانگذار حوزه علمیه قم و برادر استاد فقید مهدی حائری یزدی، استاد ممتاز فلسفه اسلامی ایران هستند؛ بر روان پاک آنان درود باد! ایشان در 24 سالگی از سوی استادانشان اجازه اجتهاد داشتند و نیم قرنی است که در کتابخانه مجلس معتکفند و در بین نسخه شناسان با آنکه هرگز ادعایی نداشته اند دیگران چنین می دانند که برتر از ایشان نداریم. گفتگوی کوتاهی که در زیر دریافت خواهید کرد اساس بحث را در حلیت یا حرمت موسیقی یا قسمی از آن روشن کرده و نقش و فایده موسیقی و آوای خوش را در عرفان و زندگی روشن می کند.
خوب وخوش باشید .