رنجش دل حقارت نیست بلکه نردبان عروج است...
پنجشنبه, ۱۸ تیر ۱۳۹۴، ۰۲:۳۱ ق.ظ
چرا عده ای گویند مرنج و مرنجان ؟؟ در حالی که اساس خلقت دل با سرنشتر عشق بود و با رنجش است که دل عروج می یابد زیرا که تانرنجم چگونه ادارک خواهم کرد طعم تلخ رنجش را، تا مسبّب رنجش غیر نشوم.
با رنجش دل است که سهراب به دنبال خانه دوست می رود و دیوژن ملول از دیو و دد می شود. و سعدی به دنبال مداوی دل با بوی یار می شود.
در رنجش دل است که علی(ع) فریاد إِلهی وَ رَبَّی مَن لَی غَیرُک سر می دهد.
و با رنجش دل است که دل از همه خواهم برید و نه تنها به ترک منیت، که به هیچ بودن خلق پی خواهم برد.
رنجش دل حقارت نیست ، اما تحقیر کردن دیگران باعث رنجش دل می شود . پس همه حقارتها را به فال نیک بگیریم و همه دشمنی ها را دوست بداریم و همه چیز را بپذیریم. بله در گیر و دار مسائل انسان قوی و بزرگ می شود اما لزومی ندارد همه چیز را بپذیریم گاهی باید حقارتها را به ادمهای حقیر بسپاریم و از آنها دور شویم و همه چیز را نپذیریم. گاهی باید سریعتر از نربان بالا برویم تا در تالاب گرفتار نگردیم.