آیا
میتوان دوستدار عرفان بود و در خلوت خود نشست و به این حقیقت تلخ نیاندیشید که
در میان این همه قال، چرا حال گم شده است و با وجودی که تعداد عرفانپژوهان و نیز
مدعیان عرفان هر روز فزونی مییابد؛ تعداد عارفان حقیقی که گام در وادی سلوک نهادهاند
روز به روز کم و کمتر میشود.
پاسخهای مختلفی میتوان به این پرسش داد ولی سعی نگارنده بر آن است که تنها به نقش کودک دیروز در شکلگیری شخصیت معنوی انسان امروز اشاره کند.