موسیقی سنتی
شعر زبان حال است ، هنگامیکه آن را با چاشنی عرفان و موسیقی همراه سازیم تأثیرش هزاران بار فزونی یافته ، و در اعماق جان آدمی نفوذ می کند.
موسیقی عرفانی ؛ نواختن بر تارهای فطری وجودی انسان و تهییج آن برای ابراز سِرّ هستی است. روزنه ای به شاهراه حرکت هستی ، بسوی کمال است. زبانی است که هر کس را فراخور معرفتش ، به پرواز در عالم معنا وا می دارد. انسان را با دنیای وسیع و نامحدود خیالی مقدّس ، وارد می سازد.
تلاقی شعر ، عرفان ، موسیقی و هنر ، سنگ بنای موسیقی سنتی ایران است.
دریافت
بهاران آبیدر -شهرام ناظری
آهنگساز: هوشنگ کامکار
خواننده: شهرام ناظری
شعر: حافظ
نوازندگان
تار: حمید متبسم - تار: ارشد طهماسب - رباب: بیژن کامکار - سنتور: پشنگ کامکار
عود: ارژنگ کامکار - عود: ارسلان کامکار - کمانچه: اردشیر کامکار
آواز راست پنجگاه
غزل شمارهٔ ۱۳۷
دل از من برد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهاییم در قصد جان بود خیالش لطفهای بیکران کرد
چرا چون لاله خونین دل نباشم که با ما نرگس او سرگران کرد
که را گویم که با این درد جان سوز طبیبم قصد جان ناتوان کرد
بدان سان سوخت چون شمعم که بر من صراحی گریه و بربط فغان کرد
صبا گر چاره داری وقت وقت است که درد اشتیاقم قصد جان کرد
میان مهربانان کی توان گفت که یار ما چنین گفت و چنان کرد
عدو با جان حافظ آن نکردی که تیر چشم آن ابروکمان کرد