حقیقت ذکر و آثار آن
طبیعت نفسانی ، انسان را از هدفش دور ساخته ، توجه به نفس و مطامع آن وی را از مسیر منحرف می‌سازد تا آن جا که قلب را که باید حاکم بر وجود باشد ، مملو از کثافت اغیار می‌نماید. کارکرد ذکر این است که این ماسوی الله را از دل انسان می‌زداید و دوباره آن را با روح الهی ، حیاتی دوباره بخشیده و معنویات را حاکم بر جسم و جان آدمی می‌سازد.
بنابر آیات قرآن کریم ، هدف از خلقت ، عبادت تمام مخلوقات بیان گردیده است. عبادت در شکل عامش ، تمامی موجودات از انسان تا جمادات ، از زمین تا آسمان را فرا می‌گیرد. به نظر می‌رسد هدف از عبادت ، یادآوری خداوند متعال باشد ؛ این یادآوری که از آن به ذکر تعبیر می‌شود نه تنها محدود به زبان نمی‌گردد بلکه ساری در تمام عالم وجودی انسان و خلقت است.
السَّلام علی الحسین المظلوم الشهید
السَّلام علی أسیر الکربات و قتیل العبرات
درست است که در مکتب سیاسی شیعه ، قله های صبر و استقامتی همچون امام حسن علیه السلام وجود دارد که اقتضای زمانش صبر بود برای رُخ نشان دادن نفاق بر عوام ؛ اما با ظهور و علنی شدن دوباره جهالت ، کفر ، نفاق و ... امام حسین علیه السلام ، دست به اقدامی زد که جهانیان را تا أبد متحیر و مجذوب خویش ساخت.
مولانا در خصوص دوزخ و کافران چنین فرمود:
"این کافران که در کفرند، آخر در رنج کفرند و باز چون نظر می‌کنیم آن رنج هم عین عنایت است، چون او در راحت، کردگار را فراموش می‌کند، پس به رنجش یاد کند.پس دوزخ جای معبد و مسجد کافران است، زیرا که حق را درآن‌جا یاد کند.
اهل دوزخ در دوزخ خوش‌تر باشند که اندر دنیا؛ زیرا که در دوزخ از حق باخبر باشند و در دنیا بی‌خبرند از حق؛ و چیزی از خبر حق شیرین‌تر نباشد. پس آن‌چه دنیا را آرزو می‌برند برای آن است که عملی کنند تا از مظهر لطف حق باخبر شوند، نه آنکه دنیا خوش‌تر است از دوزخ.
«مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ»، نه من بعد می‌میرم. نه من بعدها از بین می‌روم. تو الآن زنده‌ای، من هم الآن زنده‌ام، ولی من بعدها از بین می‌روم؟ نه! «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ، فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ» نه یعنی خدایا الآن تو زنده‌ای، من هم الآن زنده‌ام، من بعدها می‌میرم، وقتی مُردم به من رحم کن. این چنین نیست. خدایا! الآن من مرده‌ام.
قلم زدن در باب ابرمرد یگانه عالم ، بسی صعب است و دشوار. فقه اللغه قرآنی که خود ختم فصاحت و سخن سرایی بود. دل به دریای اندیشه های این بزرگ مرد زدن ، انسان را در قعر جاذبه های آن فرو می برد.سخن از علی(ع) و معرفت به او امری محال است. چگونه می شود موری ضعیف ، کوهی عظیم را بشناسد؟ اما...
زیارت جامعه کبیره
یکی از معتبرترین دعاهای عظیم الشأنی که از ائمه معصومین(ع) به ما رسیده زیارت جامعه کبیره است . بنابر نقل کتاب مفاتیح الجنان این دعا از امام علی النقی علیه السلام روایت شده است.
در فرهنگ لغت ، زیارت به معنای دیدار دو شخص است اما زیارت در فرهنگ شیعه معنایی وسیع تر دارد. زیارت را می توان به معرفت مخلصانه به امام و پیشوا و همچنین اعتراف صادقانه به جایگاه خود و شخص ولی تعبیر نمود. شاید راز قبولی زیارت همین نکته باشد.
اما باید توجه کنیم این زیارت یک دیدار معمولی نیست. زیارت انسان مومن و پیرو اهل البیت(ع) است با انسان کامل که در این جا از آن تعبیر به جامعه کبیره شده است. یک دوره فشرده از مباحث شیعه شناسی ، جایگاه و شأن ائمه معصومین(ع) در بین شیعیان ، ویژگی های ائمه معصومین(ع) و وظایف شیعیان در مقابل ایشان در این دعا مطرح شده است.
طبق اطلاعات عامیانه که از ائمه معصومین(ع) داریم [از جمله خود حقیر] ، ایشان فقط مفسر قرآن کریم و ادامه دهنده راه پیامبراکرم(ص) می باشند.با مطالعه این زیارت ابعاد وسیع جایگاه ائمه ، روشن و تبیین می گردد. تفکر و اندیشه در این سطور نورانی و دریای بیکران معرفت ما را به گوهرهای ناب عرفانی خواهد رسانید.
