عشق آن باشد که حیرانت کند

بی‌نیاز از کفر و ایمانت کند

محی الدین ابن عربی، عارف قرن هفتم، ملقب به شیخ اکبر و عارف بزرگ اندلس در شعری گفته است:

لَقَد کُنت قَبلَ الیومِ انکِرُ صاحبی

إذا لَم یَکُن دینی الی دینِهِ دانی

لَقَد صَارَ قَلبِی قابلاً کلَّ صُورةٍ

فَمَرعَی لِغَزلان و دیر لِرُهبان

وَ بیت لِاوثان و کعبة طائف

و الواحُ تَورات و مصحف قرآن

أدینُ بِدینِ الحُبِّ أنّی تَوَجَّهَت

رَکائِبُهُ فَالحُبُّ دینی و ایمانی

 «تا امروز، با همنشینی که همکیش من نبود مخالفت می‌ورزیدم. لکن امروز دل من پذیرای همه‌ی صورتها شده است: چراگاه آهوان است و بتکده‌ی بتان و صومعه‌ی راهبان و کعبه‌ی طائفان و الواح تورات و اوراق قرآن. دین من اینک، دین عشق است، و هرجا که کاروان عشق برود دین و ایمان من هم به دنبالش روان است.»(1)

بنده کتاب نگریستن از ناکجا به هر کجا اثر نیگل را که یکی از فیلسوفان انگلیسی است، ترجمه کردم. بنده به ایشان بسیار علاقه مندم، چون افکار بسیار جالبی دارد و او را انسان بسیار قوی و نافذی می بینم. آخرین فصل آخرین کتاب نیگل که تقریبا دو سال پیش منتشر شد، فصل بسیار جالبی است. نیگل در آنجا مطلب بسیار جالبی می گوید.

       قیصر امین پور یکی از شاعران درخشنده روزگار ما بود. این شعر زیر یکی از زیباترین قطعه های او است که نوعی سیر و سلوک یک انسان جستجوگر را به پیش چشم می کشد.

     در روزهای پسین سال ۲۰۰۷ میلادی بود که رجب طیب اردغان، رئیس جمهوری کنونی ترکیه از اراده دولتش به بازسازی زادگاه مولانا جلال الدین محمد بلخی، عارف و سخن‌سرای بزرگ پارسی‌گوی سخن بر زبان آورد و دوست‌داران مولانا در بلخ و قونیه را ذوق‌زده کرد.

فعل زدن یک عمل قبیح غیر اخلاقی و وجدانی است اما باید این را نیز قبول نمود که خطا و اشتباه از جانب انسانی که ممکن الخطا می باشد امری محتمل الوقوع نیست. و برای جلوگیری از هرگونه هنجار شکنی ها و از بین عوامل مخل آرامش و آسایش انسان رعایت یکسری قوانین و مقررات لازم الاجرا می باشد. اما پذیرش این مساله در مناسبات اجتماعی تا حدودی قابل توجیه است اما فعل ضرب در زندگی زناشویی در مورد زنان که توسط  همسر وی در قرآن تصریح شده است امری دور از ذهن و قابل توجیه نمی باشد زن نه به عنوان طفیل وجود مرد و نه برای عیش و نوش وی که برای مودّت و رحمت است اما این مودّت و رحمت چگونه با فعل ضرب می تواند مقارنت و همراهی داشته باشد به خصوص در مورد زن که جنبه لطافت وی افزون تر است و قرآن کریم که زنان را شایسته گفتن یک اُف نمی داند.(23 و 24 اسراء) چرا در برابر خطای زن از تنبیه بدنی نام می برد آیا با ضرب زن دلیلی برای مودّت و رحمت بین زن و شوهر باقی می ماند ... .

میرزا حسن اصفهانی ملقب به صفی‌علیشاه:

مطلبی در عالم وجود دارد که به زبان نیاید و با علوم و عقول رسمی نمی‌توان حقیقت آن را ادراک کرد و فهم آن موقوف به موهبتی از سوی خداست که فرد باید از خدا بخواهد که آن را بفهمد و اگر نیافت و نفهمید جهد کند تا اخلاق مهذب شود که آدمیت بعد از آن مرتبه کمال است و ادراکش سهل‌تر؛ زیرا تهذیب اخلاق حق آدم است و کسی که حق خود را طلب کند بی‌شک از راه خدمت به آن می‌رسد؛ ولی اگر فرد به هیچ‌یک از این دو مرتبه فایز نشد حداقل باید به آداب آدمیت عمل کند زیرا فایده حسن آداب این است که شخص مؤدب اگر نفعی از وجودش حاصل نباشد ضرری هم نخواهد شد و امید رستگاری در دو عالم به او توان داشت.

------------------------------------------

-          رک.به: صفی‌علیشاه، عرفان الحق همراه با رسائل اسرارالمعارف- میزان المعرفه، تهران، نشرصفی علیشاه، ص 282-283.

سوى بیماران خود شد شاه مه‏رویان من‏

گفت اى رخهاى زرد و زعفرانستان من‏

این کتاب 240صفحه ای دارای سه بخش مقدمات –فیلسوفان تحلیلی ومعنای زندگی-رویکردها ونظریه های معنای زندگی می باشد.در ابتدا نویسنده به پیدایش مسئله معنای زندگی در غرب میپردازد وسپس دو تحلیل از این بحث را ارائه می کند.در تحلیل اول معنای زندگی را همان "هدف زندگی"می داند وبی معنایی را نداشتن هدف در زندگی معرفی می کند.

تحلیل دیگر اینست که معنای زندگی رابه معنای "ارزش زندگی"بدانیم وبی معنایی زندگی یعنی کم رنگ شدن ارزشها.

در فصل سوم کتاب مولف به رویکردهای طرح شده در معنای زندگی پرداخته است.نویسنده در این بخش تقسیم بندی آقای متز در مقالهlife of meaning in developments new" "

را بیان می کند.آقای متزسه رویکرد طبیعت گرا -ناطبیعت گرا وفرا طبیعت گرا را ارائه میکندودر ادامه نظریه های طبیعت گرا رابه دو بخش آفاقی وانفسی تقسیم می کند.

روان شناسی لذت عرفانی

اثر دکتر سوزانا مک ماهون     ترجمه :جمال هاشمی

وقتی شروع به خواندن کتاب می کنید به نظر می آید هیچ ارتباطی بین نام کتاب ومطالب آن نمی یابید.اما به تدریج می توانید هدف نویسنده را در یابید.چرا که او سعی دارد با شناسایی درد ورنج ومنشا آن شما متقاعد کند که ریشه ی همه دردها در زندگی بشر به روان ودرون هر انسان بر می گردد

دیری است که از نقد و انتقاد می­ گوییم و همگی یکپارچه از محاسن انتقاد سازنده و زشتی­ های نازل بودن آستانه­ ی تحمل انتقادپذیری سخن می­ رانیم. انگشت اتهام به جانب کسی است که مورد انتقاد قرار می­ گیرد و همیشه دو عیب را در او برجسته می­ کنیم؛ عمل بد و عدم پذیرش انتقاد. اما هیچ کس از منتقد و صفات بایسته­ ی وی سخنی نمی­ گوید.

"چرا دشوارترین کار در جهان این است که پرنده‌ای را متقاعد کنی، آزاد است؟!"

چرا عده ای گویند مرنج و مرنجان ؟؟ در حالی که اساس خلقت دل با سرنشتر عشق بود و با رنجش است که دل عروج می یابد زیرا که تانرنجم چگونه ادارک خواهم کرد طعم تلخ رنجش را، تا مسبّب رنجش غیر نشوم.

با رنجش دل است که سهراب به دنبال خانه دوست می رود و دیوژن ملول از دیو و دد می شود. و سعدی به دنبال مداوی دل با بوی یار می شود.

در رنجش دل است که علی(ع) فریاد إِلهی وَ رَبَّی مَن لَی غَیرُک سر می دهد.

 و با رنجش دل است که دل از همه خواهم برید و نه تنها به ترک منیت، که به هیچ بودن خلق پی خواهم برد.

 

مصطفی ملکیان در باب پرهیز از تناقض و ناسازگاری گفته است: «اولین مؤلفه‌ی عقلانیت نظری این است که ما در مقام عقیده، رای و نظر چنان مشی بکنیم؛ چنان سلوک بکنیم که تا آنجا که می‌توانیم مرتکب تناقض نشویم، تا آنجا که می‌توانیم قواعد منطقی را زیر پا نگذاریم... اولین شرط عقلانیت نظری این است که آدم در درون مجموعه آراء و نظراتش یک Consistency، یک سازگاری منطقی برقرار باشد. یعنی عقایدش با یکدیگر هیچ تعارضی نداشته باشند...»[عقلانیت و زندگی عقلانی، مصطفی ملکیان]

برهان الاولیا سید ابوالقاسم مشهور به آقا میرزا بابا و متخلص به "راز" از مشایخ بزرگ سلسله ذهبیه در دوره قاجار و اهل شیراز است. او پس از تحصیل در علوم رسمی دچار تحول می شود و برای کسب علوم باطنی شروع به گرفتن ریاضت های سخت می کند و سال ها در جستجوی پیری که او را در این راه رهنما باشد به حیرت و سرگردانی دچار می شود تا اینکه به خدمت محمد کازرونی شرفیاب شده که مرید آقا محمد هاشم درویش بوده است. و آقا محمد هاشم درویش، پیر طریق و قطب زمان را به او معرفی می کند که سلطان الاولیا نام دارد. از قضا سلطان الاولیا پدر همین آقا میرزا باباست که آنچنان درطریقت گمنام و بی ادعا بوده که حتی فرزندش از احوال او بی خبر بوده است!

تو چه دانی که ما چه مرغانیم

هر نفس زیر لب چه می خوانیم